Urodził się 17 grudnia 1897 r. w Płocku, zmarł 10 lutego 1962 r. w Warszawie.  Był najmłodszym dzieckiem Zofii z Lubowidzkich i Antoniego Broniewskiego. Miał dwie starsze siostry - Zofię i Janinę. Ojciec pracował jako kasjer w banku - umarł, kiedy Władzio miał 5 lat. Rodziną zaopiekował się wtedy dziadek, Antoni Lubowidzki- notariusz płockiego sądu. Niestety na krótko. Umarł trzy lata później. Dom odtąd utrzymywały matka (założyła stancję dla uczennic) oraz babka - Jadwiga Lubowidzka (dawała lekcje gry na fortepianie). Władek wychowywał się zatem w domu "czterech kobiet" (matka, babka i dwie siostry). One uczyły go wrażliwości na poezję i muzykę, krajobraz i przyrodę, innych ludzi, cudzą krzywdę. Rodzina Broniewskich pielęgnowała wspomnienia powstań niepodległościowych. Dziadek, Jan Bonifacy Broniewski brał udział w powstaniu listopadowym. Dwaj bracia babki Lubowidzkiej, Walerian i Romuald polegli w powstaniu styczniowym. Władzio słyszał w domu pieśni patriotyczne i wiersze, słuchał opowieści o przodkach, którzy zginęli w walce, o więźniach, o zesłańcach na Sybir.

W swoich utworach  podejmował tematykę polityczną, jednak jego powojenna twórczość obejmuje  także poruszającą lirykę osobistą i treny, wyrastające z rodzinnych tragedii - śmierci żony Marii  i ukochanej córki – Anki. Władysław Broniewski pisał nie tylko dla dorosłych, w Jego twórczości możemy odnaleźć wdzięczne, proste i melodyjne utwory opisujące sprawy najbliższe sercu każdego dziecka.

Dobre imię to szlachetne dziedzictwo – każdego roku w naszej szkole obchodzimy  Święta Patrona, które rozpoczyna się uroczystym złożeniem kwiatów przed popiersiem  Władysława Broniewskiego. W zeszłorocznych obchodach uczestniczyliśmy w niezwykłym spotkaniu z poezją i wspaniałą interpretacją tekstów Władysława Broniewskiego oraz poetki i naszego Gościa, pani Emilii Zimnickiej. Te wyjątkowe spotkania, które towarzyszą obchodom,  za każdym razem pozwalają nam na chwilę zatrzymać się, zadumać nad kondycją człowieka, a także pomagają zrozumieć, że choć świat się zmienia w niezwykłym tempie, to ludzie i ich serca są zawsze takie same.